هنر رسمی بندی

گوشه سازی و رسمی بندی

   درگذشته برای پوشش  دهانه های بزرگ، از چوب و برای دهانه های کوچک از سنگ استفاده می کردند.اما این مصالح دو عیب کلی داشتند.نخست آن که چوب در مقابل پوسیدگی و آتش سوزی و موریانه پرخطر می نمود و همچنین دستیابی به چوب های راست و هم اندازه خالی از اشکال نبود و همین طور در مورد سنگ که حجیم و سنگین و جابه جایی آن با اِشکال فراوان همراه بود. به این جهت رفته رفته برای پوشش سطوح چهار گوش، استفاده از آجر مورد توجه قرار گرفت. گوشه سازی در آغاز طرحی ابتدایی داشت. به این صورت که گوشه های مربع را با خیزی دلخواه به دایره نزدیک می کردند تا در نهایت به شکل دایره ی کامل درآید و سپس با استفاده از قوس های گنبدی پوشش سقف بوجود می آمد. اما این روش بخصوص برای دهانه های بزرگ مشکلاتی ایجاد می کرد و بعضاً با خطراتی توأم بود. چرا که تا چهار گوش به دایره درنیامده بود بر آن احتمال ریزش وجود داشت. از این رو با استفاده از رسمی سازی ،چهار طاقی را به چشمه ی هشت، دوازده ، شانزده و ... تبدیل و سپس پوشش گنبدی سقف را بر آن بنا می کنند که اصطلاحاً چنین بنایی را که در میان چهار قوس قرار گرفته باشد و پوشش گنبدی داشته باشد را چشمه می گویند.

   روشی که چهار طاقی را به چشمه تبدیل می کند رسمی بندی می نامند. رسمی بندی تکامل یافته ی گوشه سازی است که در آن با استفاده از قالب واحد، طاق هایی در فواصل چهار طاق اصلی قرار می دهند که در نتیجه، مربع به هشت ضلعی تبدیل خواهد شد. رسمی بندی علاوه بر کم مخاطره بودن نسبت به روش های قبل، در برگیرنده ی تناسب و زیبایی و سهولت در اجرا نیز می باشد و از این طریق، دهانه های بسیار بزرگ را هم می توان پوشش داد.